TEMPO RELATIVO

Paula Costas Rodríguez. 1º E

O tempo é unha magnitude física coa que medimos a duración ou separación de acontecementos, suxeitos a cambio, dos sistemas suxeitos a observacións, isto é, o período que transcorre entre o estado de sistema cando iste presentaba un estado X e no instante no que X rexistra unha variación perceptible para un observador.

Na mecánica relativista o concepto de tempo é máis complexo: os feitos simultáneos (“presente”) son relativos (tempo relativo). Non existe unha noción de simultaneidade independiente do observador.

Na mecánica relativista a medida do transcurso do tempo depende do sistema de referencia onde esté situado o observador e do seu estado de movemento, é dicir, diferentes observadores miden diferentes tempos transcorridos entre dous eventos casualmente conectados. Por tanto, a duración dun proceso depende do sistema de referencia onde se encontre o observador.

As curiosas relacions causales da teoría da relatividade, conlevan a que non existe un tempo único e absoluto para os observadores, de feito cualquer observador percibe o espazo-tempo o espacio tetradimensional segúndo o seu estado de movemento, a dirección paralela a sua cuadrivelocidad coincidirá coa dirección temporal, e os eventos que acontecen nas hipersuperficies espaciales perpendiculares en cada punto a dirección temporal, forman o conxunto de acontecementos simultáneos para ese observador.

CRONOMETRÍA

Paula Costas Rodríguez. 1º E

A cronometría é a técnica que se ocupa da medición exacta do tempo. O aparato medidor denomínase cronómetro.

A cronometría científica ocupase da medición do tempo dende o dominio atómico ao cósmico.

En Suiza existe a Sociedade Suiza da Cronometría, e alí e donde proban e testifican os cronómetros someténdoos a rigurosas probas (de temperatura, presión…) e de onde sáen os cronómetros máis precisos.

Existen diferentes tipos de cronómetros:

Cronómetro decimal de minutos (de 0,01 min): El cronómetro decimal de minutos tiene su carátula con 100 divisiones y cada una de ellas corresponde a 0.01 de minuto. Por lo tanto, una vuelta completa de la manecilla mayor requerirá un minuto. El cuadrante pequeño del instrumento tiene 30 divisiones, correspondiendo cada una a un minuto. Por cada revolución de la manecilla mayor, la manecilla menor se desplazará. Una división, o sea, un minuto.

Cronómetro para decimales de minuto (de 0,001 min): El cronómetro decimal de minutos de 0.001 min es parecido al cronómetro decimal de minutos de 0.01 min. En el primero cada división de la manecilla mayor corresponde a un milésimo de minuto. De este modo, la manecilla mayor tarda 0.10 min en dar una vuelta completa en la carátula, en vez de un minuto como en el cronómetro decimal de minutos de 0.01 min. Se usa este aparato sobre todo para tomar el tiempo de elementos muy breves a fin de obtener datos estándares. En general, el cronómetro de 0.001 min no tiene corredera lateral de arranque sino que se pone en movimiento, se detiene y se, vuelve a cero oprimiendo sucesivamente la corona.

Cronómetro decimal de hora (de 0,0001 de hora): El cronómetro decimal de hora tiene la carátula mayor dividida en 100 partes, pero cada división representa un diezmilésimo (0.0001) de hora. Una vuelta completa de la manecilla mayor de este cronómetro marcará, por lo tanto, un centésimo (0.01) de hora, o sea, 0.6 min. La manecilla pequeña registra cada vuelta de la mayor, y una revolución completa de la aguja menor marcará 18 min, o sea, 0.30 de hora. En el cronómetro decimal de hora las manecillas se ponen en movimiento, se detienen y se regresan a cero de la misma manera que en el cronómetro decimal de minutos de 0.01 min.

Cronómetro electrónico: El cronómetro electrónico permite estudios acumulativos y de regreso rápido; en ambos casos puede ser registrada una lectura digital detenida. Cuando está en el modo acumulativo, el cronómetro acumula el tiempo y muestra el transcurrido desde el comienzo del primer evento. Al término de cada suceso, presionando el botón de lectura se proporciona una lectura numérica mientras el instrumento continúa acumulando el tiempo. Al final del siguiente elemento, presionando otra vez el botón de lectura, se presenta una lectura detenida del tiempo total acumulado hasta ese momento.

Cada cronómetro esta compuesto por cuatro elementos: fuente de poder, base de tiempo, contador y un indicador. El diseño y construcción de cada componente depende del tipo de cronómetro.

Los cronómetros en general pueden ser clasificados en dos categorías:

Digitales, que emplean oscilador de cuarzo y un circuito electrónico para medir el intervalo de tiempo. La fuente de poder es usualmente una celda de plata o una batería alcalina que alimenta el oscilador y la circuitería del contador y el indicador. Usualmente la base de tiempo es un oscilador de cristal de cuarzo, con una frecuencia nominal de 32 768 Hz.
Analógicos, usan elementos mecánicos para medir los intervalos de tiempo. Para el tradicional cronómetro mecánico, la fuente de poder es un resorte helicoidal, el cual almacena energía obtenida por cuerda. La base de tiempo es usualmente una rueda balanceada que funciona como un péndulo de torsión. El alcance en el cual el resorte funciona es gobernado por una rueda balanceada la cual esta diseñada para proveer un periodo consistente de oscilación, relativamente independiente de factores tales como la fricción, temperatura y orientación.
Existen moitos cronómetros dependendo dos lugares onde vaian encontrarse e das condicións que vaian soportar. Exemplos: Cronómetro mariño, cronómetro de bolsillo, cronómetro de observatorio…

MIR

25 Feb

Lanzamento: 19 de febreiro de 1986

Reentrada: 23 de marzo de 2001

Tres tripulantes

Mir (en ruso: Мир, que significa paz ou mundo) e o nome duna famosa estación espacial orixinalmente soviética que despois do desmembramento da URSS pasou a ser rusa. Foi a primeira estación espacial de investigación habitada de forma permanente da historia, e a culminación do programa espacial soviético. Estaba prevista para que estivera funcionando durante tan só 5 anos; e fíxoo durante 13 años. A través de numerosas colaboracións internacionais, foi accesible a cosmonautas y astronautas.

A Mir foi ensamblada en órbita o conectar de forma sucesiva distintos módulos, cada un lanzado de forma separada desde o 19 de febreiro de 1986 hasta o ano 1996. Estaba situada en una órbita entre los 300 y 400 kilómetros de la superficie terrestre, orbitando completamente a Terra nunhas dúas horas. Serviu como laboratorio de probas para numerosos experimentos científicos y observacións astronómicas, establecendo récords de permanencia de seres humanos no espacio. Tras un incendio en febreiro de 1997, a estación empezou a quedarse vella e obsoleta, coa consecuente cadea de fallos que proseguiu hasta a súa desorbitación e desintegración na atmosfera. Foi destruída de forma controlada o 23 de marzo de 2001, precipitándose sobre el Océano Pacífico.

   

Radiotelescopio

Livia Leal Caneiro 1ºF

O radiotelescopio é un instrumento que serve para detectar os sinais emitidos polos corpos celeste, detéctanos por radiofrecuencias. O VLA é o maior radio-interferómetro do mundo. Atópase preto de Novo México. O nome proven de “very large array”. Consta de 27 antenas parabólicas de 25m de diámetro cada unha. O VLA fuciona polo principio da interferometría, una técnica de radioastronomía na que se usan conxuntamente diversas antenas para construir una imaxen do ceo tan detallada como a que se obtería coa antena máis grande. Cada radiotelescopio ten o seu propio receptor, e, ao unir as sinais que mandan formase una imaxe de alta resolución. A resolución máxima nunha lonxitude de onda de 1,3cm é como a resolución dun telescopio óptico cun reflector de aproximadamente

91cm de diámetro.

http://ingeniatic.euitt.upm.es/index.php/tecnologias/item/568-radiotelescopio

Hercio

Daniel Cabaleiro Rocha 1ºF
O hercio, hertzio o hertz (símbolo Hz), é a unidade de frecuencia do Sistema Internacionl de Unidades.Recibe este nombre polo físico alemán Heinrich Rudolf Hertz, que descubriu a propagación das ondas electromagnéticas.
Un hercio representa un ciclo por cada segundo, entendendo ciclo como a representación dun suceso. Por exemplo, o hercio se aplica en física a medición da cantidad de veces por segundo que se repite unha onda.
A magnitude que mide os hercios denominase frecuencia e é, neste sentido, a inversa do período.
Un hercio é a frecuencia dunha oscilación que sufre unha partícula nun período dun segundo.

Enerxía

Daniel Cabaleiro Rocha. 1ºF
O término enexía ten diversas aceptaciones e definiciones, relacionadas coa idea dunha capadidade para obrar, transformar ou poñer en movemento.
En física, enerxía definese como a capacidade para realizar un traballo. En tecnoloxía e economía, (enerxía) refirese a un recurso natural para extraela, transformala e darlle un uso industrial ou económico.
Enerxía en diversos tipos de sistemas físicos:
·Física clásica.
·Fisica cuántica.
·Física relativista.
·Enerxía química.
Unidades de medida de energía:

Estrela Fugaz

Andrés Felipe Sánchez Guevara 1º F

As estrelas fugaces son fenomenos que ocorren na nosa atmosfera, o espazo fora da nosa atmosfera está cheo de diversos materiales de densidades moi baixas, estos materiales son pedazos de roca de tamaños variados que ó entrar en contacto coa atmosfera comeza a quemarse debido ao roze.

As estrelas fugaces son tamén chamadas meteoros, xa que o pedazo de roca deixa unha estela .

Ó conxunto de varias estrelas fugaces xuntas, adoitase chamar chuvia de estrelas ou chuvia de meteoros, nunha noite calquera con ceo despexado podense observar 10 meteoros cada hora, mentres que nunha chuvia de estrelas observanse preto de unha por minuto.

 

Observatorio Radio Astronómico:

Judit Salgueiro Villar 1º F

É un centro de investigación dedicado ao estudo do ceo e dotado duns instrumentos para a observación dos fenómenos celestres. O concepto de observatorio astronómico experimentou unha profunda evolución con pasar do tiempo.Es na Idade Media cando se afirma a concepción de observatorio como lugar de reunión de astrónomos e instrumentos. Nos séculos sucesivos o observatorio instálase, polo xeral, nunha torre elevada da cidade.

Non obstante, despois dos primeiros decenios do século XX maniféstase a esixencia de afastarse da contaminación química e luminosa das metrópoles. Así se establecen os observatorios en lugares desérticos e elevados, onde o ceo nocturno é escuro e o número de dias serenos cada ano é moi elevado. Grazas aos extraordinarios progresos da física espacial e das técnicas de exploración automática do espazo, iniciouse a construción dos observatorios astronómicos orbitais.
Agora é posible para un astrónomo aproveitar as súas horas de observación cun grande instrumento, sentado comodamente no cuarto do seu instituto universitario, controlando o telescopio a distancia a través dun terminal conectado a un ordenador central que realiza todas as funcións do grande instrumento.
Os primeiros observatorios dos que se ten constancia teñen como principal propósito o coñecemento do mecanismo do firmamento, necesario para a agricultura, e que se entrelazaba coa función litúrxica. En Alemaña, encóntranse os restos do observatorio astronómico máis antigo que se coñece, o Círculo de Goseck, de polo menos 7.000 anos de antigüidade. Este primitivo, pero exacto observatorio suxire, que as xentes do Neolítico e da Idade do Bronce foron capaces de facer medicións astronómicas moito antes do que se cría e con moita máis precisión da que os científicos modernos imaxinaban.

http://www.astromia.com/glosario/observastronom.htm
http://www.cienciapopular.com/n/Astronomia/Observatorios_Astronomicos/Observatorios_Astronomicos.php

Qué é un cráter de impacto?

Alicia Rodríguez Brito 1Bach F

Un cráter de impacto ou astroblema é a depresión que deixa o impacto dun meteorito na superficie dun corpo planetario (planeta, planeta enano, asteroide ou satélite) de superficie sólida.

Os meteoritos que caen sobre os astros poden ter dimensións moi diferentes comprendidas entre a de ínfimos grans de po e a de asteroides de decenas de quilómetros. A enerxía cinética dun meteorito é tan grande que a súa disipación brusca no chan provoca a súa fragmentación violenta, coma se estoupase.

A extraordinaria potencia destes proxectís caídos do ceo queda doadamente explicada pola súa velocidade (de 50.000 a 100.000 km/h) e pola súa masa. A combinación destes dous parámetros tradúcese nunha enerxía cinética colosal: un meteorito de 250 m de diámetro chegado a 75.000 km/h libera tanta enerxía como o maior terremoto terrestre ou erupción volcánica que a historia do noso planeta coñeza.

Demostrouse experimentalmente que a forma dos cráteres é idéntica á que resulta da explosión no chan dun proxectil ou dunha bomba, ou sexa a dunha cunca. O cráter de impacto xera unha serie de modificacións sobre a paisaxe producida polo violento suceso de colisión provocado, dando lugar a rochas modificadas chamadas brechas, e ademais bota gran cantidade de material fundido nas inmediacións da área.

Mercurio

A Terra

A Lúa

O seguinte vídeo mostra unha animación realizada pola NASA do cráter Zumba de Marte:

E neste podemos observar un cráter real na superficie terrestre, situado en Arizona, EEUU:

Proyecto Yeti e Asteroide Brais Abalde Salgueiro

Proyecto yeti: O Yeti ou abominable home das neves o según os lamas do Himalaia como tamén o coñecen como Migou é un Críptido, interpretado coma un simio xigante emparentado co Pé grande norteamericano. Ante a ausencia total de probas, só se conta con relatos co describen coma un simio xigante bípedo o cal se cree está localizado nas zonas boscosas da cordillera do Himalaia

Asteroide: Un asteroide é un corpo rochoso, carbonáceo ou metálico máis pequeno ca un planeta e mayor que un meteoroide, o cal orbita arredor do Sol nunha órbita interior a de  Neptuno.

Vistos desde a Terra, os asteroides teñen aspecto de estrelas, de ahí  o seu nome (ἀστεροειδής en grego significa «de figura de estrela»), que lles foi dado por John Herschel pouco despóis de que os primeros foran descubertos. Hata o 24 de marzo do 2006 os asteroides tamén se lles llamaba planetoides ou planetas menores, pero esta definición xa está en desuso.