Arquivo | Marzo, 2013

TEMPO RELATIVO

20 Mar

Paula Costas Rodríguez. 1º E

O tempo é unha magnitude física coa que medimos a duración ou separación de acontecementos, suxeitos a cambio, dos sistemas suxeitos a observacións, isto é, o período que transcorre entre o estado de sistema cando iste presentaba un estado X e no instante no que X rexistra unha variación perceptible para un observador.

Na mecánica relativista o concepto de tempo é máis complexo: os feitos simultáneos (“presente”) son relativos (tempo relativo). Non existe unha noción de simultaneidade independiente do observador.

Na mecánica relativista a medida do transcurso do tempo depende do sistema de referencia onde esté situado o observador e do seu estado de movemento, é dicir, diferentes observadores miden diferentes tempos transcorridos entre dous eventos casualmente conectados. Por tanto, a duración dun proceso depende do sistema de referencia onde se encontre o observador.

As curiosas relacions causales da teoría da relatividade, conlevan a que non existe un tempo único e absoluto para os observadores, de feito cualquer observador percibe o espazo-tempo o espacio tetradimensional segúndo o seu estado de movemento, a dirección paralela a sua cuadrivelocidad coincidirá coa dirección temporal, e os eventos que acontecen nas hipersuperficies espaciales perpendiculares en cada punto a dirección temporal, forman o conxunto de acontecementos simultáneos para ese observador.

CRONOMETRÍA

20 Mar

Paula Costas Rodríguez. 1º E

A cronometría é a técnica que se ocupa da medición exacta do tempo. O aparato medidor denomínase cronómetro.

A cronometría científica ocupase da medición do tempo dende o dominio atómico ao cósmico.

En Suiza existe a Sociedade Suiza da Cronometría, e alí e donde proban e testifican os cronómetros someténdoos a rigurosas probas (de temperatura, presión…) e de onde sáen os cronómetros máis precisos.

Existen diferentes tipos de cronómetros:

Cronómetro decimal de minutos (de 0,01 min): El cronómetro decimal de minutos tiene su carátula con 100 divisiones y cada una de ellas corresponde a 0.01 de minuto. Por lo tanto, una vuelta completa de la manecilla mayor requerirá un minuto. El cuadrante pequeño del instrumento tiene 30 divisiones, correspondiendo cada una a un minuto. Por cada revolución de la manecilla mayor, la manecilla menor se desplazará. Una división, o sea, un minuto.

Cronómetro para decimales de minuto (de 0,001 min): El cronómetro decimal de minutos de 0.001 min es parecido al cronómetro decimal de minutos de 0.01 min. En el primero cada división de la manecilla mayor corresponde a un milésimo de minuto. De este modo, la manecilla mayor tarda 0.10 min en dar una vuelta completa en la carátula, en vez de un minuto como en el cronómetro decimal de minutos de 0.01 min. Se usa este aparato sobre todo para tomar el tiempo de elementos muy breves a fin de obtener datos estándares. En general, el cronómetro de 0.001 min no tiene corredera lateral de arranque sino que se pone en movimiento, se detiene y se, vuelve a cero oprimiendo sucesivamente la corona.

Cronómetro decimal de hora (de 0,0001 de hora): El cronómetro decimal de hora tiene la carátula mayor dividida en 100 partes, pero cada división representa un diezmilésimo (0.0001) de hora. Una vuelta completa de la manecilla mayor de este cronómetro marcará, por lo tanto, un centésimo (0.01) de hora, o sea, 0.6 min. La manecilla pequeña registra cada vuelta de la mayor, y una revolución completa de la aguja menor marcará 18 min, o sea, 0.30 de hora. En el cronómetro decimal de hora las manecillas se ponen en movimiento, se detienen y se regresan a cero de la misma manera que en el cronómetro decimal de minutos de 0.01 min.

Cronómetro electrónico: El cronómetro electrónico permite estudios acumulativos y de regreso rápido; en ambos casos puede ser registrada una lectura digital detenida. Cuando está en el modo acumulativo, el cronómetro acumula el tiempo y muestra el transcurrido desde el comienzo del primer evento. Al término de cada suceso, presionando el botón de lectura se proporciona una lectura numérica mientras el instrumento continúa acumulando el tiempo. Al final del siguiente elemento, presionando otra vez el botón de lectura, se presenta una lectura detenida del tiempo total acumulado hasta ese momento.

Cada cronómetro esta compuesto por cuatro elementos: fuente de poder, base de tiempo, contador y un indicador. El diseño y construcción de cada componente depende del tipo de cronómetro.

Los cronómetros en general pueden ser clasificados en dos categorías:

Digitales, que emplean oscilador de cuarzo y un circuito electrónico para medir el intervalo de tiempo. La fuente de poder es usualmente una celda de plata o una batería alcalina que alimenta el oscilador y la circuitería del contador y el indicador. Usualmente la base de tiempo es un oscilador de cristal de cuarzo, con una frecuencia nominal de 32 768 Hz.
Analógicos, usan elementos mecánicos para medir los intervalos de tiempo. Para el tradicional cronómetro mecánico, la fuente de poder es un resorte helicoidal, el cual almacena energía obtenida por cuerda. La base de tiempo es usualmente una rueda balanceada que funciona como un péndulo de torsión. El alcance en el cual el resorte funciona es gobernado por una rueda balanceada la cual esta diseñada para proveer un periodo consistente de oscilación, relativamente independiente de factores tales como la fricción, temperatura y orientación.
Existen moitos cronómetros dependendo dos lugares onde vaian encontrarse e das condicións que vaian soportar. Exemplos: Cronómetro mariño, cronómetro de bolsillo, cronómetro de observatorio…

Os Satelites

19 Mar

Roberto López Fernández   1 F

Un satélite natural, é un corpo celeste que orbita arredor doutro e entre estes a:
ou un satélite irregular, que foi capturado pola influencia gravitatoria do planeta ao que orbita en lugar de formarse ao seu arredor;
ou un satélite asteroidal, un asteroide que orbita arredor doutro;
* un satélite artificial, un obxecto construído para orbitar ao redor dun planeta; e entre estes a:
ou un satélite de comunicacións;
ou un satélite espía;
ou un satélite meteorolóxico;
* unha engrenaxe satélite, unha parte dunha engrenaxe planetaria.
Image

As Constelacions

19 Mar

Roberto López Fernández 1º F 

Unha constelación é un grupo de estrelas no ceo para ás que os astrónomos de civilizacións antigas decidiron unir por liñas imaxinarias, a formación de formas diferentes.

Os pobos antigos tenden a agruparse as estrelas, por razóns prácticas. Eles imaxinaban unha serie de siluetas e creaban lendas para recordalas. Foi unha gran axuda para medir o tempo, as estacións do ano e, por suposto, para orientación, sexa por mar ou mesmo para atravesar o deserto.

Estas son algunhas das constelacións que podemos apreciar:

Image

As constelacións son totalmente arbitraria, como culturas como a exipcia, inca, hindú, grega … formaron grupos diferentes, coas mesmas estrelas. A compilación exhaustiva máis antiga das constelacións coñecidas remóntanse a Claudio Ptolomeo, que no segundo século. C. presentou as 13 constelacións do Zodíaco, ademais de 35 outras figuras.

Non foi ata 1930, cando o traballo foi realizado delimitación definitiva das constelacións. Foi realizado, sobre todo, polo astrónomo belga Eugène Delporte Joseph e publicado pola Unión Astronómica Internacional. 88 constelacións foron levadas, dos cales preto da metade veu da imaxinación dos astrónomos gregos.

Image

Cronometría

19 Mar

Paula Costas Rodríguez 1ºBacharelato E

 

A cronometría é a técnica que se ocupa da medición exacta do tempo. O aparato medidor denomínase cronómetro.

A cronometría científica ocupase da medición do tempo dende o dominio atómico ao cósmico.

En Suiza existe a Sociedade Suiza da Cronometría, e alí e donde proban e testifican os cronómetros someténdoos a rigurosas probas (de temperatura, presión…) e de onde sáen os cronómetros máis precisos.

Existen diferentes tipos de cronómetros:

Cronómetro decimal de minutos (de 0,01 min): El cronómetro decimal de minutos tiene su carátula con 100 divisiones y cada una de ellas corresponde a 0.01 de minuto. Por lo tanto, una vuelta completa de la manecilla mayor requerirá un minuto. El cuadrante pequeño del instrumento tiene 30 divisiones, correspondiendo cada una a un minuto. Por cada revolución de la manecilla mayor, la manecilla menor se desplazará. Una división, o sea, un minuto.

Cronómetro para decimales de minuto (de 0,001 min): El cronómetro decimal de minutos de 0.001 min es parecido al cronómetro decimal de minutos de 0.01 min. En el primero cada división de la manecilla mayor corresponde a un milésimo de minuto. De este modo, la manecilla mayor tarda 0.10 min en dar una vuelta completa en la carátula, en vez de un minuto como en el cronómetro decimal de minutos de 0.01 min. Se usa este aparato sobre todo para tomar el tiempo de elementos muy breves a fin de obtener datos estándares. En general, el cronómetro de 0.001 min no tiene corredera lateral de arranque sino que se pone en movimiento, se detiene y se, vuelve a cero oprimiendo sucesivamente la corona.

Cronómetro decimal de hora (de 0,0001 de hora): El cronómetro decimal de hora tiene la carátula mayor dividida en 100 partes, pero cada división representa un diezmilésimo (0.0001) de hora. Una vuelta completa de la manecilla mayor de este cronómetro marcará, por lo tanto, un centésimo (0.01) de hora, o sea, 0.6 min. La manecilla pequeña registra cada vuelta de la mayor, y una revolución completa de la aguja menor marcará 18 min, o sea, 0.30 de hora. En el cronómetro decimal de hora las manecillas se ponen en movimiento, se detienen y se regresan a cero de la misma manera que en el cronómetro decimal de minutos de 0.01 min.

Cronómetro electrónico: El cronómetro electrónico permite estudios acumulativos y de regreso rápido; en ambos casos puede ser registrada una lectura digital detenida. Cuando está en el modo acumulativo, el cronómetro acumula el tiempo y muestra el transcurrido desde el comienzo del primer evento. Al término de cada suceso, presionando el botón de lectura se proporciona una lectura numérica mientras el instrumento continúa acumulando el tiempo. Al final del siguiente elemento, presionando otra vez el botón de lectura, se presenta una lectura detenida del tiempo total acumulado hasta ese momento.

Cada cronómetro esta compuesto por cuatro elementos: fuente de poder, base de tiempo, contador y un indicador. El diseño y construcción de cada componente depende del tipo de cronómetro.

Los cronómetros en general pueden ser clasificados en dos categorías:

Digitales, que emplean oscilador de cuarzo y un circuito electrónico para medir el intervalo de tiempo. La fuente de poder es usualmente una celda de plata o una batería alcalina que alimenta el oscilador y la circuitería del contador y el indicador. Usualmente la base de tiempo es un oscilador de cristal de cuarzo, con una frecuencia nominal de 32 768 Hz.
Analógicos, usan elementos mecánicos para medir los intervalos de tiempo. Para el tradicional cronómetro mecánico, la fuente de poder es un resorte helicoidal, el cual almacena energía obtenida por cuerda. La base de tiempo es usualmente una rueda balanceada que funciona como un péndulo de torsión. El alcance en el cual el resorte funciona es gobernado por una rueda balanceada la cual esta diseñada para proveer un periodo consistente de oscilación, relativamente independiente de factores tales como la fricción, temperatura y orientación.
Existen moitos cronómetros dependendo dos lugares onde vaian encontrarse e das condicións que vaian soportar. Exemplos: Cronómetro mariño, cronómetro de bolsillo, cronómetro de observatorio…

 

radiacion residual

19 Mar

Radiación nuclear causada por una lluvia radiactiva o por dispersión artificial de material radiactivo o por irradiación resultantes de una explosión nuclear y han durado más de un minuto después de la explosión

cumulos nebulosos

19 Mar

Más organizados y compactos que los cúmulos abiertos son los cúmulos globulares. Un cúmulo globular es una bola de estrellas densamente empaquetadas que contiene cientos de miles de estrellas individuales. Los cúmulos globulares de nuestra Galaxia están dispersos a lo largo de un halo esférico que rodea a la Galaxia, y contienen algunas de las estrellas más viejas de la Galaxia.

Existen unos 150 cúmulos globulares en nuestra Galaxia. Se han identificado en otras galaxias cúmulos globulares similares distribuidos en halos esféricos, por ejemplo más de 300 en la galaxia Andrómeda M31, y aproximadamente 6.000 en las proximidades de M87. El número de estrellas es tan elevado y las distancias relativas tan mínimas que constituyen grupos ligados gravitacionalmente, en un solo parsec cúbico de espacio puede haber hasta 1.000 estrellas, en los que cada estrella recorre una órbita más o menos elíptica alrededor del centro del conglomerado.

La distribución de los cúmulos sugiere que se formaron cuando la Galaxia era joven, hace 15.000-18.000 millones de años, cualquier modelo del big bang debe dar una edad del universo de unos 20.000 millones de años o más. Los cúmulos globulares contienen principalmente estrellas de Población II, muchas de las cuales han evolucionado hasta convertirse en gigantes rojas.

Polaridade

18 Mar

Alex Cernadas Novoa 1ºF

A Polaridade

polaridade química ou so polaridade é unha propiedade das moléculas que representan a separación das cargas eléctricas na mesma.

Ao formarse unha molécula de modo enlace covalente o par de electrons tende a desplazarse hacia o átomo que ten maior electronegatividade. Isto orixina una densidade de carga desigual entre os núcleos que forman o enlace (formase un dipolo eléctrico). O enlace é máis polar canto maior sexa a diferencia entre as electronegatividades dos átomos que se enlazan; así pois, dous átomos iguais atraerán ao par de electróns covalentes coa mesma forza (establecida pola Ley de Coulomb) e os electróns permanecerán no centro facendo que o enlace sexa apolar.

Image

O mir

18 Mar

Adrian Perez Menduiña 1ºE

A primeira estación espacial de investigación habitada de forma permanente da historia, foi a sucesora da Salyut 7 a cal deixou obseleta coa sua capacidade de residencia para o persoal e a sua capacidade cientifica. O primeiro modulo foi lanzado o 19 de febreiro de 1986 e non foi habitado ata 20 dias despois, coa chegada dos “cosmonautas” Leonid Kizim e Vladímir Soloviov,os cales lle da o seu nome a estacion, transportados pola nave soviética Soyuz T-15, foron enviados novos materiais e ferramentas que melloraron a nave e a foron actualizando, pero non so foi contruida pola URSS, se non que o telon de aceiro non se transmitiu o espacio e foron axudados pola Agencia espacial europea.

Trala ida e vida de cosmonautas de diferentes paises,sobretodo sovieticos, o MIR. O que batiu o record foi o sovietico Yuri Romankero que estivo 327 dias ininterrumpidos orbitando.

O ritmo frenetico de construccion no MIR non foi constante a crise economica e social da URSS afectoulle tamen a estacion, e ata a disolucion da URSS e posterior transformacion do bando sovieto a toda europa, non sucederon cambios de gran importancia na estacion(so cambio de persoal).

Trala relaxacion politica formouse un gran pacto entre as duas superpotencia do momento:Rusia e EEUU, chamouse o programa Shuttle-Mir, que uniu a superioridade da flota da NASA co grandisimo potencial do MIR. Firmouse en 1992 entre  o presidente dos EEUU Geroge.W.Bush e o presidente sovietico Boris Yeltsin e proporcionou unha gran mellora nas instalacion, capacidade e desarollo de novas investigacions, son innumerables os logro conseguidos nesta epoca, pero en 1996 chegou o declive, o MIR  fixoxe obsoleto, o gran desenvolvemento na terra e os continuos problemas dos sistemas presentes na estacion fixeron que en 2001 o MIR reentrou na terra e caiu sobre o oceano Pacifico.

https://i0.wp.com/upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/58/Technical_rendition_of_STS-71_docked_to_Mir.jpg

Via Láctea

18 Mar

Alex Cernadas Novoa 1ºF

Image

Vía Láctea é a galaxia espiral na que se encontra o Sistema Solar e, por en, a Terra. Según as observacións, posue unha masa de 1012 masas solares e é una espiral barrada; cun diámetro medio duns 100.0h00 anos luz, estos son aproximadamente 1 trillón de km, calculase que conten entre 200 mil millones e 400 mil millones de estrelas. A distancia dende o Sol ata o centro da galaxia é de alrededor de 27.700 anos luz (8.500 pc, é decir, o 55 por cento do radio total galáctico). A Vía Láctea forma parte dun conxunto dunas corenta galaxias chamado Grupo Local, e é a segunda mais grande e brillante trala Galaxia de Andrómeda (ainda que pode ser a mais masiva, ao mostrar un estudo recente que a nosa galaxia é un 50% mais masiva do que se creía anteriormente. ).